Bron: NHD Column: In Gesprek met
Lex Verëll, directievoorzitter Nh1816 Verzekeringen
16 september 2017, door Sophie Kuitem (NHD)
Het Langedijker bedrijf Nh1816 valt op door de vele goede doelen die het steunt, door de hoge klanttevredenheid en de almaar stijgende omzetten. Lex Verëll (59), verknocht aan de Alkmaarse binnenstad, is directeur. Vertrouwen is volgens hem het sleutelwoord tot succes.
Rechercheur wilde hij worden, later als hij groot was. Geïnspireerd door de boeken die hij las en door het Duitse tv-personage Schimanski. „Dat vond ik een held, met zijn legerjack en sixpack bier. Heel onconventioneel.” Maar toen Lex Verëll erachter kwam dat hij tijdens de opleiding tot rechercheur ook bonnen zou moeten uitdelen op straat, veranderde hij zijn koers. „Dat zag ik mezelf niet doen.”
Inmiddels is Lex al bijna twintig jaar algemeen directeur van Nh1816, dat zich met 360.000 verzekerden een middelgrote verzekeraar mag noemen. Nh1816 kent een rijke geschiedenis, vorig jaar vierde het bedrijf zijn 200-jarig bestaan. Het opereert nog altijd vanuit één kantoor op dezelfde plek waar het in 1816 allemaal begon: de Dorpsstraat 820 in Oudkarspel.
Succes
Het gaat goed met Nh1816, heel goed. In tien jaar tijd is de omzet gestegen van 50 miljoen naar 300 miljoen euro. Vertrouwen is het sleutelwoord van dat succes, is Lex’ stellige overtuiging. Nh1816 is al elf jaar op rij door branchevereniging Adfiz uitgeroepen tot beste schadeverzekeraar en valt jaar na jaar op door de hoge klanttevredenheidscijfers. Die waardering is mede te danken aan de vele (vaak kleinschalige) maatschappelijke doelen die Nh1816 steunt. Binnen de regio (zoals recentelijk de Langedijker Zuurkoolcup dat geld inzamelde voor ALS), maar ook daarbuiten (zoals onlangs een voetbaltoernooi voor mensen met geamputeerde benen in Limburg).
Buffer
,,We verzekeren, maar hebben geen aandeelhouders. Om een buffer op te kunnen bouwen, moeten we winst maken. Wij hebben nagedacht over de vraag: wie wil je zijn? Wij vinden vertrouwen heel belangrijk, en het laagdrempelige. Dat is met name ook de reden dat we niet in grote steden als Amsterdam en Rotterdam actief zijn, waar de behoefte aan laagdrempelig en persoonlijk advies veel kleiner is dan buiten de randstad. De winst gaat bij ons dus niet naar aandeelhouders, dat geld staat bij ons ten dienste van het goede doel.’’
Een aantal mensen binnen Nh1816 is fulltime bezig met het toekennen van dat geld en helpt regelmatig met de voorbereidingen van evenementen. ,,We zien er op toe dat we geen festivalletjes ondersteunen zodat een paar ondernemers een gezellig dagje hebben. We geven geld voor het goede doel en de organisatie eromheen. Minstens de helft van het geld dat we doneren moet naar het goede doel gaan.’’
Binnenstad
Alexander Gerardus Verëll werd op 1 maart 1958 geboren in Berkhout, nabij Hoorn. Toen hij twee jaar oud was, verhuisde hij naar de binnenstad van Alkmaar. ,,Ken je het Schotse restaurant in de Ridderstraat? Dat is mijn ouderlijk huis. Ik woon nu op de Oude Gracht, vlakbij waar ik ben opgegroeid.’’
Zijn vader had er een bloemenzaak, maar zowel Lex als zijn twee jongere broers Marcel en Ronald wilden de handel niet overnemen. ,,Toch hebben we vaak geholpen hoor. Vooral rond feestdagen, bloemen wegbrengen. Ik was ook dol op voetbal. Eén keer zou ik mijn vader helpen met Moederdag, maar ik was geritseld voor een voetbaltoernooi. Toen zei ik tegen mijn vader dat ik een belangrijk tentamen had, waardoor ik niet kon helpen. Wat denk je, ik scoor een aantal belangrijke goals. De verslaggever, Peter Koch, kende ik goed. Hij schreef om me te beschermen dat Lex Fleur had gescoord. Zo kwam mijn vader er niet achter.’’
Na het atheneum studeerde Lex een jaar Italiaans. ,,Dat was dom, want dat sprak ik al. Mijn opa was een soort projectontwikkelaar en begon met eenvoudige vakantiebungalows in Italië. Later werden dat hele mooie villa’s. Tussen mijn achtste en twintigste ging ik er heel veel naartoe, ik ben half opgegroeid tussen de Italianen. Ik heb er nog steeds vrienden.’’
Hij ging rechten studeren om advocaat in Italië te worden. ,,Maar toen ontmoette ik Marion en werd alles anders. Ze werd zwanger en ik moest een baantje hebben terwijl ik pas een jaar met mijn studie bezig was. Ik had wel wat bijbaantjes gehad, zoals postbode, maar het ’echte werk op een echt kantoor’ was nieuw voor me. Ik probeerde het bij het Hooge Huys in Alkmaar, maar dat was zo stijf. Ik liep hier naar binnen en dat voelde direct goed. Ze hadden gehoord dat ik goed kon voetballen, dus het sollicitatiegesprek ging eigenlijk alleen maar over voetbal.’’
Dat was in 1981. Naast het werk haalde hij zijn vakdiploma. Hoewel Lex op de middelbare school de kantjes ervan af liep (’ik schreef alles over en was al blij als ik een 6 haalde’), won hij nu de prijs voor beste student. Daarmee won hij dusdanig veel vertrouwen dat hij naast zijn werk zijn rechtenstudie af mocht maken. ,,Ik moest nog wat gepolijst worden en mocht stage lopen bij de huisadvocaat. Eberhard van der Laan werd mijn stagebegeleider, waar ik later nog heel wat biertjes mee heb gedronken.’’
In 1999 werd hij directievoorzitter. Elke dag is hij om acht uur op kantoor en rijdt er rond een uur of vijf weer vandaan, naar zijn geliefde Alkmaarse binnenstad. Maar ook buiten de kantooruren gaat er veel tijd in zijn werk zitten. Hij ontvangt gasten in de box bij AZ - want voetbal is nog steeds zijn grote passie - of vaart met ze in zijn koolvlet door de Alkmaarse grachten. ,,Marion zegt wel eens: ’hoe kan je daar nou wél tijd voor hebben, en niet voor mij?’ Maar het hoort erbij, die zakelijke uitjes. Ach, en ik zie dat niet zo als werk. Een biertje of wijntje drinken, ik geniet ervan.’’
Met Marion kreeg Lex twee dochters. Hij is opa van vier kleinkinderen, de oudste is 9 jaar (een soort jong volwassene) en de jongste is 3. Ze wonen allemaal in de buurt. Opa-zijn is leuk, maar pas als de kinderen een bepaalde leeftijd hebben. Baby’s, daar vindt Lex niet zoveel aan. ,,Marion is als een soort Italiaanse moeder, zij is de spil van de familie. Ze past veel op. Daardoor heb ik tijd voor de leuke dingen.’’
Bij de vraag of Lex uitkijkt naar zijn pensioen, is hij stellig. ,,Nee.’’ Hij ziet er zelfs tegenop. ,,Dat het er aan zit te komen, valt me zwaar. Ik voel me fit, het is confronterend. Ik denk dan aan die stellen met hetzelfde jasje en een elektrische fiets. Ik wil die elektrische fiets zo lang mogelijk uitstellen.’’
Belangrijker is misschien nog wel het afscheid van Nh1816 dat onder zijn bewind zo’n furore heeft gemaakt. Met een leeuwenhart verdedigt hij de toko.,,Het is moeilijk om die eindverantwoordelijkheid straks over te moeten dragen. Stel je voor dat een ander het bedrijf gaat gebruiken om zijn eigen carrière op te poetsen.
We hebben altijd bewust gekozen van onze eigen kracht uit te gaan en zijn nooit ingegaan op overnamevoorstellen van grotere verzekeraars. Je weet het niet, en als het gebeurt, gebeurt het. Maar het is echt een angst van me.’’